Anneannem derdi ki;

Önce boş beyaz bir kâğıt vardı kızım!
Ağladın üzeri karalandı, güldün
karalandı. Kırıldın, kırdın belki de,
karalandı…
Bir parça ekmek verdin sokaktaki
başıboş kimsesiz köpeğe, bir lokma
simit attın denizin üzerinde kanat
çırpan martıya…
Karalandı…