Mehtap Altan Şehirlerin avlusuna tarihin hazinesinden kopup gelen sesleri terennüm edip; dinlemek geleceğin bakir çığlığını… Sonra eklemek kaldırımlarına, köy kokusundan doğan öykülerin mahcup tebessümünü… Bir de şehirlerin saçlarını, bitmek tükenmek […]
– Sayın Huriye Saraç, bildiğimiz ve bilmediğimiz Huriye Saraç’tan bahsedebilir misiniz? – 1933’te Afyon-Emirdağ Arslanlı köyünde (Koyun Ağılı) doğdum. Yedi kardeşin üçüncüsüydüm.
Köy Enstitüleri, memlekete ilkokul öğretmeni yetiştirmek üzere 1940 tarihinde açılmış okullardır. Tamamen Türkiye’ye özgüdür.
Yine gecenin gelinliğini giymişti ruhum. Korkunun gözlerine düşsem de o Ardıç Kuşu’nun sesine gitmeliydim. Her sabah uyanmak istemediğim günlere beni uyandıran kuşun sesini nerede arayacağımı bilemiyor;
Eleştirinin onaran, büyüten, olgunlaştıran rengine değil de hep eksilten, acıtan, susturarak paslı yalnızlıklara salan rengine sahibizdir toplum olarak.
Uzun yıllardır gidemediğim ve şiirlerimin annesi dediğim şehir İstanbul. Yıllarca içimdeki şiire bir mezar kazıp, hüzne redif öykünmeler büyüttüğüm yüreğimi uyandıran şehir. Büyük bir suskunluğu uyandıran, üzeri örtülen kelimelerimin duvağını […]
Gök gürültüsünün düşüncelerimin duvarını yıkarcasına çıkardığı sesle irkildim. Pencereden dışarı başımı uzattığımda apartmanın önüne bir karartı fark ettim.
Karınca ordusunun ayaklarımın dibinden vefa töreniyle geçişinde bir şeyler eksikti sanki. Serçenin ezilirkenki siren seslerinde kalmıştı aklım. “Ölüme kanat çırparken en son nereye uçuyordu ki?”
Babam… Bugün ruhumu neşteri ile öptü hüzün.
Hayat, kaldırımları öpen karanlığa inat gecenin arka sokaklarından gün ışığına firar edenlerin parmaklarına sürer geleceği. Sancıların emzirdiği doğumlar bu imgelemden mayalanan çıkışlardır. Geride kalan ile geleceğe yürüyenlerin muallakta kalan duruşlarına […]
