Buruk Son
18 Ağustos 2018Ahmet Mahir Pekşen
Ve kadın gidiyordu, aklında bin bir soru,
Gidiyordu meçhule hem de sessiz sedasız,
Bunca yıllık vedası buruk sonlar bitiyor,
Ayrılıyordu işte, şehirden elvedasız.
Kısa bot, beyaz kazak, siyah etek, al kaşkol,
Onu ilk gördüğü gün, üzerinde ne varsa,
Gözyaşına gem vurdu, hıçkırığına zincir,
Bıraksa boşanırdı, gökler nasıl ağlarsa.
Bekledi ki dön desin, bir dil ona ardından,
Ses dondu, cümle dondu, her yer kar, mevsim kıştı.
Sırtı dönük adamın duyguları kördüğüm,
Ay yüzlü sevdiğine yürekten kırılmıştı.
Yazının tümü basılı dergimizde! ABONE olmak için lütfen TIKLAYIN
Etiketler: Ahmet Mahir Pekşen