Müebbet

Yıllar önce küçücük bir tohumdun gönül
bahçeme ektiğim, adına kahır çiçeğim dediğim.
Bulutlar gibi gözyaşı dökerek sulayıp, büyümeni
beklediğim.
Sen gidince hapsoldum kendi karanlığıma;
unutmaktı murâdım, soğuyan yüreğimi örtmek ve
üşüyen ellerimi bileklerimden kesip atabilmekti.
Susmak suçumun cezası müebbetti!